Sempre tivo Entrimo un aire señorial, talvez porque a súa propia igrexa matriz porta apelido real. Real de realeza, hei de dicir. E iso imprime carácter!

Sexa por iso ou polas súas propias xentes, o certo é que Entrimo é un lugar que se deixa ver con aire afable e con sorpresas dominantes que axudan a que, unha vez lonxe, os recordos permanezan indelebles durante moito tempo.

Basta con seguir, río arriba, as augas do Pacín e atoparse co Pozo Caído, ao pé do castro de Os Castelos, cos seus “bolos” magmáticos que presiden fermosas vistas sobre o Xurés. Ou, como alternativa, buscar o “fin do mundo” en Olelas, alí onde se perden os camiños no precipicio dos mundos sobre o outro lado da historia, nas “ veigas” da Barcia.

Iso si, sen deixar pasar de longo a oportunidade de medir a nosa dimensión humana á beira do “Castelo dá Pica” ou do “Penedo que toca”, pouco despois de superar a encrucillada da Illa.

E é que Entrimo é así. Tan previsible socialmente, como enigmático e brutal en termos xeolóxicos. Un mundo entre submundos regados por ríos por todas as partes. Ríos que saciaron a sede dos primeiros humanos que ousaron penetrarse neles. Ríos que axudaron a ver a luz, cara ao norte e cara ao sur a aqueles que buscaban liberdade cando tal palabra era perigosa. E ríos, en fin, que deron para comer a xeracións enteiras, grazas aos seus inxentes muíños, cando o millo era un ben prezado, por escaso e controlado.