“Alá enriba está Bande/ coma unha estampa antiga/ dibuxada non aire./ Pendurada do vento,/Bande dás verdes corgas/ cinguidas de silencio (…)”

Talvez non haxa máis belas palabras que as do poeta para describir, como unha frecha, un municipio no que as augas do río Limia ocultan e deixan ver ao seu económico capricho, os vestixios da historia.

Dunha historia que nos coloca de súpeto nos tempos de Vespasiano e o seu “ legio septima gémina”, asentada alí para dirixir a construción da Vía Nova entre as urbes imperiais de Braga e Astorga.

Dunha historia que nos traslada ás orixes da cristianización de Gallaecia, a través de San Torcuato, o discípulo do Apóstolo Santiago, cuxas reliquias acharon descanso e acomodo en Santa Comba de Bande, antes de recalar, previo milagre, en Celanova.

Pero ten Bande outras augas, tamén, que convidan o lecer e ao descanso. Augas mansas do Prin que convidan a pescar e logo bótanse a durmir definitivamente no encoro. E augas caldas de O Baño, que axudaron a facer de Portoquintela, no seu momento, un foco de vida comercial no camiño. Iso, ata que as augas bebéronlla.

Terras que foron condado e que souberon defender os seus intereses tomando acordos democráticos en concello aberto -cando esta palabra nin existía- baixo a sombra protectora dun “ carballo”.