Se algún municipio pode interpretalo o viaxeiro como un municipio de montaña, leste é, sen dúbida, o de Verea, pois son moitas os escenarios que ao longo e ancho do seu mapa superan frecuentemente os mil metros, mentres que, a diferenza do resto dos municipios da comarca, as súas cotas máis baixas dificilmente descenden dos setecentos de altitude.

E é precisamente nas súas montañas onde o interese turístico alcanza a súa verdadeira plenitude potencial. Non hai máis que colocarse no sonoro e alto “Outeiro de augas” (que o escritor defende como “Outeiro de eguas”) e poñerse a camiñar cara ao “marco 21” para darse conta de que “aquí si que ten a súa casa o inverno”, preguntándonos en silencio por que non abrazarían tamén estas lombas os límites do Parque Natural do Xurés.

“Outeiro de Eguas”, “ As catro Cruces”, “A Portela do Pau”... Todo vai crecendo paso a paso ata chegar ao gran fito dolménico da Galicia meridional: A Mota Grande. Un espectáculo que só algúns tivemos o privilexio de explorar interiormente, porque agora atópase cuberto e á espera –talvez imposible- dun gran plan que a saque á luz como se merece e converta o altiplano –cos seus máis de 100 mámoas- nun recurso turístico de dimensión internacional.

Pero Verea é máis que a Mota Grande e a Serra do Leboreiro. É río. É pan. É literatura en Cexo e en Abeire, arte popular. Mesmo podería ser un exemplo de turismo industrial se un día chégalle a boa hora ao único serradoiro hidráulico que conserva esta demarcación comarcal.