IGREXA DE SAN LORENZO DE PIÑOR
Datado no século XVI Construción da arquitectura relixiosa popular galega. A característica máis salientable é a súa fachada, flanqueada nas esquinas por dúas pilastras que sosteñen un frontón dividido por unha hornacina coa imaxe de San Lorenzo. O acceso á igrexa realízase por unha gran escaleira barroca e a porta de acceso está coroada por un acolchado de estilo renacentista. Destaca a verticalidade do campanario coroado cunha balaustrada. A falta de decoración nas paredes do edificio é a nota dominante.
MUSEO ETNOGRÁFICO DE LOIRO
Contacto
Descrición
Este Museo nace conxuntamente da vontade institucional do Concello de Barbadás e do esforzo dos veciños por preservar a memoria desta vila e con ela trátase tamén de lembrar a vida cotiá do século XX a través dos obxectos cedidos polos veciños e veciñas. que A Asociación Cultural “Loiro na Memoria” foi a encargada de recoller, restaurar e clasificar, creando así un ambiente no que se reflictan a vida cotiá e os costumes do rural galego. A primeira parte do percorrido reproduce a vida na casa. As distintas cociñas e o dormitorio lémbranos unha forma de vida que aínda está moi presente na memoria colectiva. Aquí lémbrase algunhas profesións como modista, lavandeira e cazadora. A continuación, o traballo do campo cobra protagonismo e entre os aparellos de labranza tamén se lembran leiteiras, carpinteiros e zapateiros. Tamén se inclúe un apartado dedicado ao colexio, comercios e ritos relixiosos que compuñan o tempo que non se dedicaba ao traballo nin ao fogar. Todo isto vai acompañado dunha exposición de máis de 400 fotografías que mostra a evolución na forma de vestir e nos costumes sociais e que pretende converterse nunha homenaxe aos devanceiros dos veciños de Loiro.
MUSEO DA GAITA DE FOLE
Contacto
Descrición
Este museo é un referente mundial para coñecer a gaita popular, as súas partes e a súa historia. Hai un obradoiro no que os visitantes poden ver ferramentas de épocas anteriores e materiais cos que se constrúen as gaitas e as súas pezas. Tamén se realizan múltiples actividades.
O TANGARAÑO
No Monte de San Bieito de Cova do Lobo, en San Lourenzo de Piñor, atópase unha rocha que serve de miradoiro excepcional sobre a cidade de Ourense e que é moi visitada durante a romaría de San Bieito de Cova do Lobo. O Tangaraño é unha pedra xigantesca, un típico túmulo granítico de moitos metros de diámetro asentado enriba doutras rochas, para poder pasar por debaixo dela agachados.
No seu interior, nunha esquina, hai unha pequena cavidade na rocha que sempre se enche de auga. Crese que ten propiedades curativas, especialmente para as enfermidades da pel: verrugas, tumores, bocio, feridas e raquitismo nos nenos (unha enfermidade coñecida como tangara). Lenda Tres mulleres teñen que pasar os nenos enredados polo burato da Pedra de Tangaraño.
Quitanlle a roupa vella ao neno e pásano dende fóra ao interior da rocha que está enriba da poza de auga. Despois visten ao neno con roupa nova, abandonando as que alí levaba, facendo tiras coa roupa vella e deixándoas atadas ás pólas camiño do templo. O nome de San Bieito de Cova do Lobo provén da crenza de que o propio San Bieito Fuxía por aquelas montañas e escondeuse nunha cova do lobo. No Monte de San Bieito de Cova do Lobo, en San Lourenzo de Piñor, atópase unha rocha que serve de miradoiro excepcional sobre a cidade de Ourense e que é moi visitada durante a romaría de San Bieito de Cova do Lobo.
O Tangaraño é unha pedra xigantesca, un típico túmulo granítico de moitos metros de diámetro asentado enriba doutras rochas, para poder pasar por debaixo dela agachados. No seu interior, nunha esquina, hai unha pequena cavidade na rocha que sempre se enche de auga. Crese que ten propiedades curativas, especialmente para as enfermidades da pel: verrugas, tumores, bocio, feridas e raquitismo nos nenos (unha enfermidade coñecida como tangara). Lenda Tres mulleres teñen que pasar os nenos enredados polo burato da Pedra de Tangaraño. Quitanlle a roupa vella ao neno e pásano dende fóra ao interior da rocha que está enriba da poza de auga. Despois visten ao neno con roupa nova, abandonando as que alí levaba, facendo tiras coa roupa vella e deixándoas atadas ás pólas camiño do templo. O nome de San Bieito de Cova do Lobo provén da crenza de que o propio San Bieito Fuxía por aquelas montañas e escondeuse nunha cova do lobo.
Comentarios recentes