Mosteiro de San Pedro
Foi fundado no século X por Onmega, abadesa do monasteiro de monxas de Santa Comba de Bande.
Foi un mosteiro de monxas benedictinas desde 1137. No s. XV incorporouse ás propiedades do mosteiro de San Paio de Antealtares de Santiago de Compostela.
Posúe tres ábsidas semicirculares, sendo o central máis alto que os laterais. As bóvedas das ábsidas laterais son de canón e de falsa crucería no central (canón sobre nervios cruzados). As ábsidas laterais posúen arcos de medio punto, mentres que o central ten un arco lixeiramente apuntado. No exterior, a ábsida central está dividida en cinco vans enmarcados por columnas semiadosadas; as tres xanelas centrais están máis profusamente decoradas, con arquivoltas semicirculares sobre unha columna por lado. As ábsidas laterais, así como os tramos das naves laterais, posúen xanelas románicas semellantes.
A fachada da igrexa ten tres portadas con arquivoltas, apuntadas as laterais e circular a central, e todas elas con columnas acobadadas sobre jambas. A portada principal, románica, franqueada por dúas contrafuertes no medio dos cales se abre a porta, ten catro arcos superpostos, lisos os tres inferiores, mentres que o superior, que envolve todo o conxunto, resalta pola súa decoración ajedrezada. No frontón hai un rosetón baixo arco apuntado, que acaba en antefixa.